Do not let the Covid education crisis become a generational catastrophe  |  කෝවිඩ් අධ්‍යාපන අර්බූදය පරම්පරා ගණනකට  බලපාන අධ්‍යාපන ඛේදවාචයක් වෙන්න දෙන්න එපා.  |  கோவிட் கல்வி நெருக்கடியானது தலைமுறையினர்களை பாதிக்கும் கல்வி சோகமாக மாற ஒரு போதும் இடமளிக்க வேண்டாம்.

Dr. Tara de Mel

The whole world is in the middle of a pandemic. Beginning around March 2020, schools across the world had to close at once, for first time since World War II.  The health crisis created by the pandemic is obviously the number one priority. The economic crisis it has created too  is taken as a serious concern by governments. Unfortunately, the gravity of the Covid education crisis is yet to be fully appreciated. We will recover eventually from the pandemic;  We would recover from the economic crisis too; But the long-term effects of the loss of education for children will last a generation or more. As António Guterres, Secretary General of the UN said:

“Covid has led to the largest disruption in education ever. IT is a  generational catastrophe that would waste untold human potential, undermine decades of  progress in getting children to school and exacerbate existing inequalities.”

Schools have been closed for  more than 16 months and the difficulties of being trapped indoors for children and their families are all too well familiar. Less familiar is the fact that  not all  homes are safe places for children. Disputes or even violence in the family affect the children. In some cases, children are abused and there is no teacher or other caring adult to whom to confide. Some children who used to get a midday lunch at school may be affected nutritionally.

These are somewhat short-term issues because they would subside once schools start. But the long-term consequences are more serious.

First, students who were at risk of dropping out before the Covid are very likely to not return when schools starts.  Secondly, whether the schools are  open or not, the growth of these children including their brain growth will  continue. If their education does not go hand in hand with their natural growth, there will be severe deficiencies in the intellectual development of these children. This is now known by education experts around the world as Covid Learning Loss. We need to do diagnostic tests to understand the extent of this loss and remedial measures taken.

This Covid-19  pandemic is not going to go away anytime soon. Therefore, there should be a plan to open schools as soon as possible. Not all schools can or should be opened on the same day. Regional or even school-wise differences in each region need to be considered.  The first step in such a plan is to consider all teachers as frontline workers and vaccinate them, perhaps prioritizing teachers in high risk areas first. Once schools start children should be tested regularly for Covid using  a low-cost methods. As mentioned before, diagnostics tests should be carried to assess the learning loss of each child and remedial action taken, as necessary.

If we do not take those steps with an urgency, the educational crisis of this epidemic will turn into an education catastrophe that will affect generations  to come.

කෝවිඩ් අධ්‍යාපන අර්බූදය පරම්පරා ගණනකට  බලපාන අධ්‍යාපන ඛේදවාචයක් වෙන්න දෙන්න එපා.

වෛද්‍ය ටාරා ද මැල්

භයානක වසංගත තත්වයකට මුහුණ දෙමින් ඉන්නේ. වසංගතය  නිසා  2020 පෙබරවාරි මාර්තු වල මුලු ලෝකෙම එකපාරටම ස්කෝල වහන්න වුනා.  දෙවන ලෝක යුද්දයට පස්සේ මේක තමයි පළවෙනි වතාව හැම රටකම පාසැල් එකවර වහන්න සිද්ධවුනේ. මෙම වසංගතය ඉස්සෙල්ලම සෞඛ්‍ය අර්බූදයක් විදියට අප වෙත ආවා.   එය  ආර්ථික අර්බූදයක්  තියෙන බව තේරුම් ගන්න මාස කිහිපයක් ගියා. තුන්වෙනි අර්බූදය වන්නේ කෝවිඩ් අධ්‍යාපන අර්බූදයයි.

වසංගතයෙන් අපට කවද හරි ගොඩ එන්න පුළුවන්. ආර්ථික අර්බූදයෙනුත්   කවද හරි අපව ගොඩගන්න පුළුවන්.  නමුත් මේ අධ්‍යාපන අර්බූදයේ  දිගු කාලීන විපාක අපි තේරුම් අරගෙන වහාම ක්‍රියාත්මක වුනේ  නැති නම් එය මහා ඛේදවාචයක් වෙයි.

කෙටි කාලීන ප්‍රශ්න අපට යම් තරමකට පේනවා.

මුලින්ම  මාස 16 කට වැඩි කාලයක් පාසැල් වහලා සංචරණය සීමා කරාම ළමයින් එක පාරටම ගෙදර කොටු වනා.  ලෝකේ රටවල් 180 ගානකින්  ඉතාමත් සුළු කොටසක මේ තත්වයේ ඉදන් අඛණ්ඩව කිසිම බාදාවක් නොමැතිව On line ක්‍රමයට ඉගැනුම ලබාගන්න පුළුවන් උනා. ඒ  ආසියාවේ සිංගප්පුරුව හා  උතුරු යුරෝපීය රටවල් දෙක තුනක විතරයි. ලෝකේ වැඩි ප්‍රමාණයක් දරුවන් අධ්‍යාපනයක්  නැතුව ගෙදර කොටු වුනා.

ලංකාවේ මෙහෙම online ක්‍රමයට හෝ අන්තර්ජාලය හරහා පාසල සමග සම්බන්ධ වීමට බැරිව  අධ්‍යාපනයෙන් හැලුණු දරුවන් නොවැම්බර් 2020  වන විට 50% කට වැඩියි  කියල අපි හොයාගෙන තියෙනව.  අන්තර්ජාලය හරහා වට්ස්ඇප් පණිවිඩ ලෙස හෝ හා  ටීවී සම්ප්‍රේෂණ ලෙස සටහන් හෝ පැවරුම් ළමයින්ට යැවීම අධ්‍යාපනය  නෙවෙයි.  ඒ එක්කම  අන්තර්ජාලයට  යන දරුවන්ගේ ආරක්ෂාව පිළිබඳ ප්‍රශ්නයකුත්  තියෙනවා.

ළමයින්ට ගේ ඇතුලේ කොටුවෙලා ඉන්න එක අමාරු දෙයක් බව අපි හැමෝම දන්නවා. නමුත් ඊට අමතරව හැම ගෙදරක්ම ළමයින්ට  ආරක්‍ෂිත තැනක් නෙවෙයි. අම්මයි තාත්තයි අඩදබර කර ගන්න කොට ඒවා ළමයින්ට බලපානවා. සමහර ගෙවල්  වල ළමයින්ව අපචාරයට  ලක් වෙනවා. පමණක් ළමයින්ට පාසැල් වල දිවා ආහාරයක් සැපයුවා. ඒක නැති වුනාම පෝෂණ ගැටළුත් ඇතිවෙනවා.  මේවා යම් තරමකට කෙටි කාලීන ප්‍රශ්න. ඒවාට කෙටි කාලීන විසදුම් දෙන්න පුලුවන්.

නමුත් වසංගතයේ දීර්ඝ කාලීන විපාක ගැන අපි සැලකිලිමත් වෙනවා මදි.

මොනවාද මේ දීර්ඝ කාලීන විපාක?

පළමුව ඉස්කෝල ඇරලා තිබ්බත් ඉගෙනුම් අවදානම් තත්වයේ හිටපු ළමයින්  ඉස්කෝල වැහීම නිසා සම්පූර්ණයෙන් අධ්‍යාපනයෙන් අත හැරෙනවා.  දෙවනුව  ඉස්කෝල ඇරලා තිබ්බත්  නැතත් කාලයත් සමග කාලයත් සමග දරුවන්ගේ මොලය, සිතුවිලි හා හැගීම් වර්ධනය දිගටම සිදු වෙනවා. ඒ අයගේ අධ්‍යාපනය ඒ එක්කම සමාන්තරව යන්නේ නැතිනම් ඒ ළමයින්ගේ බුද්ධි වර්ධනයේ පුරවන්න අමාරු  ලොකු ඌනතාවයක් ඇති වෙනවා. මේකට  දැන් ලෝකයේ අධ්‍යාපන විශේෂඥයින් කියන්නේ Covid Learning Loss නැතිනම් කෝවිඩ් අධ්‍යාපන අහිමිය කියලයි.  මේ අහිමිය කොතරම් ද කියල අපි තේරුම් ගන්න diagnosis tests නැතිනම් විනිශ්චය පරීක්ෂණ  කරන්න ඕනි. ඒ අනුව එක් එක් ළමයා සඳහා ප්‍රතිකාර්ය ඉගැන්වීම් කෙරෙන්න ඕනි.

මේ කෝවිඩ් වසංගතය අද හෙට තුරන් වෙන් එකක් නෙවෙයි. ඒ නිසා කොයි දේටත් කලින් වසංගත කාලේ වුනත්  හැකි පමණින්  පාසැල්  ඇරලා තියන්න සැලැස්මක් තියෙන්න ඕනි. හැම පාසලක්ම එකම දිනයේ එක විදියට ඇරලා  බැහැ. ඒවා පාසැල් පාදකව ගත යුතු තීරණ.

ඉස්සෙල්ලාම ගුරුවරුන් අත්‍යවශ්‍ය මුල්පෙළ සේවකයින්  විදියට සලකලා සෑම ගුරුවයෙක්ටම  වහාම එන්නත ලබා දෙන්න ඕනි. ඒක වැඩි අවදානම් කලාප වලින් පටන් ගන්න පුළුවන්. පාසැල් එන දරුවන්ගේ ආසාදිත බව හෝ නැතිබව නිරන්තරව ටෙස්ට් කරන්න අඩු වියදම් ක්‍රමයක් යොදා ගන්නත්  ඕනි. ඒ එක්කම කලින් කිවුව වගේ එක් එක් ළමයාගේ  අධ්‍යාපන  මට්ටම පිළබඳව විනිශ්චය පරීක්ෂණයකින් පසුව  ඒ එක් එක් ළමයාට ප්‍රතිකාර්ය කිරීමට සැලැස්මක් තියෙන්න ඕනි.

මේ මොහොතේ අප විසින් ඒ පියවරවල් නොගත්තොත් මේ වසංගතයේ අධ්‍යාපන අර්බූදය පරම්පරා ගනනකට  බලපාන අධ්‍යාපන ඛේදවාචකයක් වෙනවා නියතයි.

 

கோவிட் கல்வி நெருக்கடியானது தலைமுறையினர்களை பாதிக்கும் கல்வி சோகமாக மாற ஒரு போதும் இடமளிக்க வேண்டாம்.

டாக்டர். தாரா டி மெல்

இன்று நாம் உலகம் முழுவதையும் பாதிப்புக்கு உள்ளாக்கும் ஒரு பயங்கரமான தொற்றுநோய் நிலைமையை எதிர்கொள்கிறோம். இதன் விளைவாக, 2020 பிப்ரவரி மற்றும் மார்ச் மாதங்களில், உலகம் முழுவதும் ஒரே நேரத்தில் பாடசாலைகளை மூட வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு இதுவே முதல் முறையாக ஒவ்வொரு நாட்டிலும் உள்ள பாடசாலைகளை ஒரே நேரத்தில் மூட வேண்டி நேர்ந்தது. இந்த தொற்று நோய் முதலில் ஒரு சுகாதார நெருக்கடியை எமக்கு ஏற்படுத்தியது. அது பொருளாதார நெருக்கடியாக மாறியதை உணர சில மாதங்கள் ஆனது. மூன்றாவது நெருக்கடியாகியிருப்பது கோவிட் கல்வி நெருக்கடி ஆகும்.

தொற்று நோயிலிருந்து நாம் ஒரு நாள் மீண்டுவிட முடியும். ஒரு நாள் பொருளாதார நெருக்கடியிலிருந்தும் நாம் மீள முடியும். ஆனால் இந்த கல்வி நெருக்கடியின் நீண்டகால விளைவுகளை நாம் உணர்ந்து உடனடியாக செயல்படாவிட்டால் அது ஒரு பெரிய சோகமாகிவிடும்.

குறுகிய கால பிரச்சினைகள் நமக்கு ஓரளவிற்கு தெரியக்கூடியதாக உள்ளன.

ஆரம்பத்தில், பாடசாலைகள் 16 மாதங்களுக்கும் மேலாக மூடப்பட்டு, நடமாட்ட தடை காரணமாக மாணவர்கள் தங்கள் வீடுகளில் முடங்கினர். உலகின் 180 நாடுகளில் மிகச் சிறிய பகுதியில் தான் இந்த சூழ்நிலையிலிருந்து எந்தவித இடையூறும் இல்லாமல் நிகழ்நிலையில் தொடர்ந்து கற்றல் சாத்தியமானது. அப்பகுதியானது ஆசியாவில் சிங்கப்பூர் மற்றும் இரண்டு அல்லது மூன்று ஐரோப்பிய நாடுகள் மட்டுமே ஆகும். உலகில் பெரும்பாலான மாணவர்கள் கல்வி இல்லாமல் வீட்டில் சிக்கியவர்களாக இருக்கின்றார்கள்.

இலங்கையில் இவ்வாறு online நிகழ்நிலை  அல்லது இணைய வழியாக  பாடசாலையுடன் இணைக்க முடியாததால் கல்வியிலிருந்த வெளியேறிய மாணவர்கள தொகை 2020 நவம்பர் அளவில்  50% க்கும் மேற்பட்டது என நாங்கள் கண்டறிந்துள்ளோம். இணையத்தின் ஊடாக வாட்ஸ்அப் செய்திகளாக அல்லது தொலைக்காட்சி ஒளிபரப்புகளாக  குறிப்புகள் அல்லது ஒப்படைகளை மாணவர்களுக்கு அனுப்புவது கல்வி அல்ல.  அத்தோடு இணையத்தோடு ஈடுபடும் போது மாணவர்களின் பாதுகாப்பு குறித்த பிரச்சினையும் உள்ளது.

மாணவர்களுக்கு வீட்டுக்குள்ளேயே  அடங்கியிருப்பது கடினம் என்பதை நாம் அனைவரும் அறிவோம்.  அதற்கு மேலதிகமாக  எல்லா வீடுகளும் மாணவர்களுக்கு பாதுகாப்பான இடமாக இருப்பதில்லை. தாயும் தந்தையும் சர்ச்சைகளில் ஈடுபடும்போது, அவை மாணவர்களை பாதிக்கின்றன. சில வீடுகளில், மாணவர்கள் துஷபிரயோகம் செய்யப்படுகிறார்கள். குறிப்பிட்ட அளவிலான மாணவர்களுக்கு மட்டுமே பாடசாலை மதிய உணவு வழங்கப்பட்டது. அதையும் இழக்கும்போது, ஊட்டச்சத்து பிரச்சினைகளும் எழுகின்றன. இவை ஓரளவு குறுகிய கால பிரச்சினைகள் ஆகும். அவற்றுக்கு குறுகிய காலத்தில் தீர்வுகளை வழங்க முடியும்.

ஆனால் தொற்று நோய் நிலைமையில் நீண்டகால விளைவுகளைப் பற்றி நாம் கவனத்திற் கொள்வது போதாது.

இந்த நீண்டகால விளைவுகள் என்ன?

முதலில் பாடசாலைகள் திறக்கப்பட்டிருந்த நிலையிலும் கற்றல் இடர்நிலையில் இருந்த மாணவர்கள்  பாடசாலைகள் மூடப்பட்டதால் கல்வியிலிருந்து முற்றிலும் விடுபடுகின்றார்கள். இரண்டாவதாக, பாடசாலை திறந்திருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும், காலத்தோடு மாணவர்களின் வளர்ச்சி வேகமாக அதிகரிக்கும்.  அவர்களின் கல்வி அதனுடன் கைகோர்த்துக் கொள்ளாவிட்டால், அந்த மாணவர்களின் அறிவுசார் வளர்ச்சியை நிரப்புவது குறைபாடாக இருக்கும். இது இப்போது உலகெங்கிலும் உள்ள கல்வி நிபுணர்களால்  Covid learning lost அல்லது கோவிட் கல்வி இழப்பு என அழைக்கப்படுகிறது. இந்த இழப்பின் அளவைப் புரிந்து கொள்ள நாம் diagnosis tests  எனும் கண்டறியும் சோதனைகள் செய்ய வேண்டும். அதன்படி, ஒவ்வொரு மாணவர்க்கும் பரிகார கற்பித்தல் செய்யப்பட வேண்டும்.

இந்த கோவிட் தொற்று நிலை  இன்று  நாளை தணியக்கூடிய ஒன்றல்ல. எனவே, வேறு எதற்கும் முன்னர், தொற்றுக் காலத்தில் பாடசாலைகளை முடிந்தவரை திறந்த நிலையில் வைத்திருக்க ஒரு நிகழ்ச்சித்திட்டம் இருக்க வேண்டும். எல்லா பாடசாலைகளும் ஒரே நாளில் திறக்கப்பட வேண்டியில்லாமல் அது அந்தந்த பாடசாலை சார்ந்த தீர்மானங்களாக இருக்க வேண்டும். அதற்கு முன்னர் ஆசிரியர்கள் அத்தியாவசிய முன் கள நிலை பணியாளர்களாக கருதப்பட்டு, ஒவ்வொரு ஆசிரியருக்கும் உடனடியாக தடுப்பூசி போட வேண்டும். இதனை அதிக இடர்நேர்வு உள்ள பகுதிகளில் தொடங்கலாம். நோய்த்தொற்றுக்கு பாடசாலை மாணவர்கள் உள்ளாகி இருப்பதை அல்லது இல்லாதிருப்பதை கிரமமாக சோதிக்க செலவு குறைந்த சோதிப்பு முறையைப் பயன்படுத்த வேண்டும். அதே நேரத்தில், முன்னர் குறிப்பிட்டது போல, ஒவ்வொரு மாணவர்க்கும் அவர்களின் கல்வி நிலை குறித்த மதிப்பீட்டு சோதனைக்குப் பின்னர் பரிகாரம் அளிக்கும் வேலைத்திட்டம் இருக்க வேண்டும்.

இந்த கட்டத்தில் எம்மால் அந்த நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள முடியாது போனால் இந்த தொற்றுநோயின் கல்வி நெருக்கடி நிச்சயமாக தலைமுறையினரை பாதிக்கும் ஒரு கல்விச் சோகமாக இருக்கும் என்பது நிச்சயம்.